Als we iets op jonge leeftijd meemaken wat emotioneel en psychisch te overweldigend was en er op dat moment ook niemand in de buurt was om jou daar doorheen te helpen, dan kan het zijn dat je in een ongelooflijke eenzaamheid terecht bent gekomen. Je hebt het alleen moeten dragen. Vaak nog te jong om het te kunnen begrijpen of relativeren. Je was er helemaal alleen mee.
Het gevoel van schaamte, boosheid of verdriet kan voor je kleine jij wel eens veelte intens zijn geweest zich kan daardoor heel goed als bevroren energie in je systeem hebben vastgezet. En dus is er misschien nog wel ergens heel diep in jou een klein bang en verward kindje, die zich misschien in het volwassen leven helemaal niet meer bewust is van dit (verdrongen) trauma met eventuele (somatische) klachten als gevolg. Daarnaast kan de overtuiging dat het jouw schuld was omdat je niet lief of niet goed genoeg was als een rode draad door je leven heen zijn gaan lopen.
Op een bepaald moment in je leven vraagt dit verdrongen deel om gezien, gehoord en gevoeld te worden.
Misschien wel voor het eerst in je leven.
Het vraagt moed om het te (h)erkennen, ernaar te luisteren, met liefde te omringen. Maar vooral om jezelf te helpen je weer veilig te laten voelen. Het is nodig het kindje in jou het gevoel geven dat zij/hij niet langer alleen is, dat het ok is en vooral, dat het nu veilig is.
Deze rust en veiligheid is een voorwaarde om te helen.
Om zo ruimte te maken voor de gedissocieerde delen, zodat ze weer kunnen terugkeren.
Ademwerk en/of lichaamswerk kan een mooie tool zijn om je weer in contact te kunnen brengen met de vastgezette delen in jou. Ook hier is veiligheid voor nodig. Jij moet je veilig genoeg voelen bij mij.
Ik help je graag.
~Linda🌸