Voorbeeld uit de praktijk: De angst om in 1.000 stukjes te breken

En ik snap deze angst heel goed. Je weet dat je (onbewust) onderdrukte emoties vaak al een heel leven met je meedraagt. Heel goed weggestopt, soms zover weg dat je er nu niet meer bij komt. Dus wat zou er met je gebeuren als je er tijdens het verbonden ademen geen controle over hebt? Dat je volledig wordt overspoeld? En dat je hier niet meer uitkomt?

Ooit heb je deze overweldiging namelijk gevoeld. Zeker als er niemand in de buurt was om jou te ondersteunen of te troosten, toen het te groot voor je was om te dragen. Wellicht is er een onveilige situatie in je leven geweest waarin je dit voelde. Of had je ouders die zelf hun emoties niet konden reguleren. Werd er voorbij gegaan aan jouw gevoel, waardoor er verwarring bij jou ontstond en je jezelf uiteindelijk de schuld gaf. Een kind legt het namelijk altijd bij zichzelf neer.

Zo zijn er overtuigingen ontstaan, dat je het niet waard bent of niet lief of goed genoeg en ben je de emoties gaan onderdrukken. En dus verlaat je je zelf al op een jonge leeftijd, je past je aan om te overleven.

Op latere leeftijd ontstaan de problemen, lichamelijke maar ook depressie of angsten. Je leeft vanuit het hoofd omdat je de verbinding met jezelf bent verloren.

Als je dan de moed hebt om de verantwoording voor jezelf te nemen en een ademsessie in te gaan om onbewuste delen aan te raken en de verbinding met jezelf te herstellen, komt daar als eerst een oude angst omhoog. Angst voor overweldiging. Het onbekende.

Maar dan merk je, dat als jij in een veilige omgeving door je emoties heenademt, er niets met je gebeurt als je je emoties toelaat. Je bent in de veiligheid van nu aan het ontladen. En dan leer je je weer te verbinden met je lichaam, je emoties te doorvoelen en keer je terug naar de rust en de heelheid in jezelf. De heelheid die je altijd al was, maar verborgen lag onder je trauma.