Als je een zwaar gevoel hebt, of je voelt ergens een verkramping in je lichaam, wordt je dan eens bewust van je ademhaling.
Je adem is je anker. Als je je dagelijks even bewust wordt van je adem, dan merk je dat je deze ook kunt sturen en dus even bewust contact kunt maken met je lichaam.
Sluit je ogen maar eens en maak je ademhaling wat kleiner, rustiger en dieper, zo zak je automatisch meer je lichaam in.
Voel je dan ergens een verkramping, een zwaarte en dus een deel wat jouw aandacht vraagt? Waar je normaal gesproken misschien juist aan voorbij gaat, niet wilt voelen of juist steeds beter wilt maken, wilt veranderen.
En terwijl je zo rustig doorademt, helemaal in contact met je lichaam, kan je dat ‘onveilige’ deel dan benaderen vanuit je gevoel (dus niet met je hoofd dus zonder er een verhaal van te maken) maar gewoon even helemaal laten zijn? Gewoon alleen maar waarnemen. Hoe voelt dat?
Misschien kom je dan wel tot de ontdekking dat je er vanuit het rationele mee aan het strijden en dus steeds aan het voeden bent of juist wegdrukt, terwijl het eigenlijk alleen maar gezien, gehoord en gevoeld wil worden. Wat zou er gebeuren als dat donkere deel er eens helemaal mag zijn van jou?
Misschien een mooie om te gaan ontdekken wat er gebeurt wanneer je het vanuit je hart gaat benaderen in plaats van uit je hoofd….
~Linda🌸