Ondanks dat ik hier de laatste jaren zevenmijls stappen in heb gezet, is mezelf klein houden een thema wat als een rode draad door mijn leven loopt en telkens weer in een andere hoedanigheid naar boven komt.
Op jonge leeftijd verlaten, de rouw en diepe eenzaamheid. Mezelf verstopt met een niet gezien en niet gehoord verdriet. De symbiose die ontstond, verdriet en trauma overnemend waardoor ik uiteindelijk niet meer wist van wie het was. Mijn lieve introverte kleine meisje (wat in de puberteit juist volledig de andere kant opsloeg) heb ik lang niet kunnen omarmen. Het is bizar wat we aan coping mechanismen en ballast ons hele leven meenemen en wat we ongemerkt in ons lijf opslaan.
En terwijl ik dit schrijf komt er direct een schuldgevoel omhoog, kom ik in een loyaliteitsconflict terecht, boos ook naar mezelf. Maar toch…. Mijn kleine meisje heeft dit meegemaakt en het heeft mijn leven gekleurd. Wellicht dat ik hier ooit nog eens uitgebreider over schrijf.
Dit thema dient zich dus elke keer weer op een diepere laag aan. Zelfs, of wellicht juist, nadat ik zoveel innerlijk kind werk heb gedaan en de afgelopen jaren zulke grote stappen hebt gemaakt, mag ik dit op een nog diepere laag doorvoelen.
Durf ik mezelf te (laten) zien? Durf ik mijn ruimte in te nemen? Wat vind ik er zo eng aan? Maar ook gespiegeld; Waar verlies in mezelf in de ander? Wat wordt hier getriggerd? Wanneer ontmoet ik hierin mezelf, wanneer de ander? Wat laat ik toe en waar voel ik een grens?
Een proces dat me doet wankelen maar me tegelijkertijd uitnodigt dicht bij mezelf en trouw aan mezelf te blijven.
Dankbaar dat uiteindelijk voel dat ik er écht en volledig mag zijn en dat ik ook voor mezelf mag kiezen zonder me egoïstisch of schuldig te voelen.
~Linda
