Een zachtaardige, al wat oudere dame kwam enige tijd geleden bij mij binnen met allerlei chronische spanningsklachten vanwege een overbelast zenuwstelsel.
Uit de van tevoren toegezonden vragenlijst begreep ik dat zij, toen zij 7 maanden oud in de buik van haar moeder zat (tijdens een niet geplande zwangerschap) haar moeder haar eigen moeder verloor als gevolg van een ongeluk. Je kunt je de vertwijfeling over de zwangerschap en de schok en het verdriet om het verlies voorstellen.
Ze was een huilbaby en als kind zeer gevoelig voor sfeer en spanning in het gezin. Haar verdere jeugd was onveilig. Ze had al jaren last onverklaarbare spanning in haar lichaam en voelde een onbestemd diep verdriet en eenzaamheid.
Als ik dit lees ben ik alert op eventueel geboortetrauma. Zij heeft namelijk alle gevoelens die haar moeder ervaarde in de buik gevoeld, de biochemische reacties zijn ook door haar lijfje gegaan. Een foetus blijkt al een beschermingsmechanisme te kunnen ontwikkelen; het trekt zich terug uit delen van het lichaam, zo heeft trauma zelfs in deze fase van je leven al invloed op het bindweefsel en het centrale zenuwstelsel. Het is de eerste imprint van angst en trauma in je systeem. Het lichaam onthoudt dit in het celgeheugen, waardoor je extra gevoelig in je leven kunt worden voor spanningen.
Wat ze nu nog aan stress ervaart, kan dus al zijn oorsprong hebben in de prenatale periode (kernwond). Alles wat je in je verdere leven kan ervaren, wordt met deze imprint op de achtergrond ervaren. Alsof het leven je steeds een bevestiging geeft van het gevoel. Totdat je de patronen gaat (h)erkennen.
Na een aantal BRTT-sessies om diepe (chronische) spanning te ontladen, wilde ze heel graag ook eens een ademsessie ervaren. Omdat ze het heel spannend vond, zijn we voorzichtig een zachte verbonden ademsessie ingegaan. En daar raakte ze een diep verdriet aan, ze begon zoals een baby dat kan, te huilen en riep om haar moeder.
Een hele mooie intense ervaring, waaruit maar weer eens blijkt dat de adem op zoek gaat naar de energie die ooit op een onbewust niveau is vastgezet. Ook voor mij blijft het elke keer weer heel bijzonder om dit te mogen begeleiden.
