Ik weet nog goed dat ik op een bepaald moment tijdens m’n 2e burn-out precies wist te vertellen waar ik ‘vandaan’ kwam, vertellen vanuit het hoofd natuurlijk, want mijn lichaam werkte niet mee. Pas toen ik in aanraking kwam met ademwerk voelde ik dat ik mijn lichaam in móest om te verwerken, ik moest leren voelen. Maar hoe dan, als je zo van jezelf bent afgesneden?
Ik heb al vaker over de wijsheid van ons lichaam geschreven. Het lichaam onthoudt alles en slaat op wat ooit te overweldigend was om te voelen. Vaak komt dit op latere leeftijd omhoog, lopen we tegen patronen in ons leven aan, worden we ziek of zet het universum ons door een gebeurtenis ‘on hold’ alsof het zegt, dit is jouw gelegenheid om datgene wat nooit is verwerkt, alsnog aan te gaan. Vaak diep in het onderbewuste opgeslagen. ‘Praat’-therapie helpt om er bewustzijn op te schijnen, maar is vaak niet voldoende. En soms kunnen we er gewoon echt niet meer bij.
Ademwerk bleek, naast lichaamswerk, craniosacraal therapie en yin yoga, mijn manier om in het lijf te zakken. Tijdens het verbonden ademen wordt het sympathisch zenuwstelsel geactiveerd en gaat de adem op zoek naar de beweging die niet afgemaakt kon worden toen het ooit te overweldigend voor je was en die in de energie in je lichaam is opgeslagen. Diep in het onderbewuste weggestopt emotioneel trauma wat alsnog doorvoeld mag worden. Allemaal vastgezette levensenergie wat eigenlijk alleen maar wil stromen. Want dat is werkelijk het enige wat het wil.
Bij het verbonden ademen voelde het alsof ik mijn lichaam als het ware toestemming gaf om de ervaringen uit het verleden alsnog te verwerken. Nu was ik wel veilig om erbij te blijven, samen met mijn adem. Het betekende huilen, schreeuwen, breken, schudden zonder dat ik precies wist waar het over ging. Langzaam maar zeker ontvouwde zich zo het pad van mijn heling en stond ik voorzichtig weer op.
Ik ben nog iedere dag dankbaar voor de richting waarin ik liefdevol maar dwingend ben opgestuurd. Alles heeft moeten lopen zoals het is gelopen en ik ben precies op de juiste plek in mijn leven. Terug in verbinding met mezelf. Eindelijk thuis.
En ik durf nu echt te zeggen:
This is me, en ik ben precies goed zoals ik ben.