Hyperventilatie kennen we eigenlijk allemaal wel, dan ademen we te hoog en te snel. Maar er bestaat ook hypoventilatie, ik had er eerlijk gezegd nog niet van gehoord.
Zoals het doet vermoeden, dan adem je juist te traag en te oppervlakkig. Ook in dit geval kunnen de spieren in je borstkas zich hebben vastgezet en voelt het middenrif gespannen aan (zie mijn blog Gespannen middenrif).
Met een structureel lage ademfrequentie krijg je eigenlijk te weinig zuurstof binnen waardoor je je erg moe en futloos kunt voelen. Vaak slaap je ’s nachts slecht. Je ziet dit patroon vaak bij mensen met depressieve klachten. Inademen staat voor het leven in volle vertrouwen tot je nemen en hier is duidelijk moeite mee. Een volle ademhaling geeft je de ruimte vol in het leven te staan. Ze zeggen niet voor niets, je leeft zoals je ademt.
Vaak is dit adempatroon door trauma in de kindertijd ontstaan. Je bent je adem gaan inhouden om maar onhoorbaar en onzichtbaar te zijn, om zo jezelf veilig te stellen (als ik stil ben dan horen ze me niet, is een overlevingsmechanisme). Zeker als de situatie thuis langdurig gespannen was, kan op deze manier ademen je verdere leven mee ingenomen worden en kunnen er uiteindelijk allerlei (vage) klachten ontstaan.
Naast het doorbreken van het adempatroon door de verbonden ademhaling, kun je diepe buikademhaling inzetten om het middenrif te ontspannen.
Meer info: